Mr Broadway's tοuch. George Abbott.
- Κατερίνα Δούμα
- 4 Μαρ 2019
- διαβάστηκε 7 λεπτά
Έγινε ενημέρωση: 12 Απρ 2020
Ο George F. Abbott ήταν ο άνθρωπος που ξεκίνησε την καριέρα του στο Broadway το 1913 (26 ετών), και παρέμεινε σε αυτήν για περισσότερο από 80 χρόνια, δηλαδή ως την ηλικία των 107 ετών. Πιθανώς κανένας σε αυτόν τον αιώνα δεν έφερε περισσότερη ζωντάνια και ενθουσιασμό στην αμερικανική σκηνή, παρά ο ευέλικτος άνθρωπος που στον κόσμο του θεάτρου ήταν γνωστός ως ο κύριος Abbott, και στον υπόλοιπο κόσμο ως ο κύριος Broadway.
Ο George Abbott ήταν θεατρικός συγγραφέας, σκηνοθέτης, ηθοποιός και παραγωγός. Ήταν εκείνος που μπορούσε να κάνει ένα ελαττωματικό σενάριο μεγάλη επιτυχία, και το όνομά του είναι συνώνυμο με την ιστορία του Broadway. "Jumbo," "Broadway," "Pal Joey," "High Button Shoes," "Where's Charley," "Call Me Madam," "Wonderful Town," "Pajama Game", "On Your Toes", "Damn Yankees," "Fiorello!," "A Funny Thing Happened on the Way to the Forum."
Μέσα σε 27 χρόνια σκηνοθέτησε 26 musical του Broadway, τα 22 από τα οποία ήταν μεγάλες επιτυχίες. Έγραψε επίσης το σύνολο ή μέρος από τα λιμπρέτα για πολλά από αυτά, και διαμόρφωσε την Αμερικάνικη μουσική κωμωδία όπως τη γνωρίζουμε. Ήταν ο πρώτος που προέτρεψε τους συνθέτες να προσαρμόσουν τα τραγούδια τους σε συγκεκριμένους χαρακτήρες ή καταστάσεις. Οι New York Times το 1954 έγραψαν πως «κανένας άνθρωπος, ζωντανός ή νεκρός, δεν έχει συμβάλει περισσότερο στο θέατρο του Broadway με την ικανότητα του ηθοποιού, σκηνοθέτη, παραγωγού, συμπαραγωγού, συγγραφέως και συν-συγγραφέως, από τον George Abbott". Κανείς τότε δε φανταζόταν πως αυτός ο γίγαντας της τέχνης θα είχε ακόμα 40 χρόνια ενεργής παρουσίας!
Στην καριέρα του αγαπούσε να συνεργάζεται με νέους και άγνωστους ηθοποιούς.
"Είναι πάντα καλύτερα αν μπορείς να μην το κάνεις με διάσημους", είπε κάποτε. "Εκτός από την εξοικονόμηση χρημάτων, εξοικονομείς και υγεία στο νευρικό σου σύστημα". Ο ίδιος ομολόγησε πως αυτό που ονόμαζε "Pygmalion Complex" είναι η επιθυμία του να κάνει καλό σε καινούργιους καλλιτέχνες.
Δίπλα στον κύριο Abbott ξεκίνησαν την καριέρα τους οι Shirley MacLaine, Jose Ferrer, Shirley Booth, Butterfly McQueen, Jack Gilford, Jean Stapleton, Carol Burnett, Tom Bosley, και τουλάχιστον 40 άλλοι νέοι ερμηνευτές. Έδωσε επίσης την ευκαιρία στους Jerome Robbins (χορογράφο, βλ. West Side Story), τον Bob Fosse (χορογράφο, βλ. Chicago), τον Harold Prince (σκηνοθέτη, βλ. The phantom of the opera), τον Garson Kanin (σκηνοθέτη, βλ. Funny Girl), τη Betty Comden & Adolph Green (λιμπρέτο, βλ. Singing in the rain), και έναν ξένο που ήρθε στο Broadway με το όνομα Leonard Bernstein (συνθέτη, βλ. West Side Story).
Είναι ο άνθρωπος που κέρδισε σχεδόν κάθε θεατρικό βραβείο, καθώς και πολλές άλλες διακρίσεις: Μοιράστηκε το βραβείο Pulitzer για το "Fiorello!" (που επίσης κέρδισε το βραβείο Drama Critics Circle και δύο βραβεία Tony). Κέρδισε κι άλλα Tony για το "Pajama Game" το 1955, το "Damn Yankees" το 1956, και το "A Funny Thing Happened on the Way to the Forum" το 1963, ενώ έλαβε ένα ειδικό βραβείο Tony για τα διακεκριμένα επιτεύγματά του στο θέατρο, όπως επίσης έλαβε το Medallion Handel από τη Νέα Υόρκη, και το 1982 το βραβείο Kennedy Center Lifetime Achievement Award. Ο κ. Abbott είπε ότι αρνείται τον πολύ ενθουσιασμό με τέτοιες τιμές. «Ίσως είναι μια υπεράσπιση· αν δεν είσαι πολύ συναισθηματικός όταν τους αρέσεις, δε θα είσαι ούτε όταν δεν τους αρέσεις.».
Στα 99 του χρόνια τηλεφώνησε στην γραμματέα του, η οποία δούλευε γι'αυτόν από το 1935, για να της πει ότι της έστειλε δύο νέα έργα που έγραψε μεταξύ των παιχνιδιών στο γκολφ. Το 1989, όταν ήταν 102 ετών, ήταν συν-σκηνοθέτης στο ένα από τα δύο έργα που ανέβηκε off Broadway, το "Frankie". Όταν η ηθοποιός Maureen Stapleton έμαθε πως ο κύριος Broadway εξακολουθεί να παίζει γκολφ σε εκείνη την ηλικία, είπε "Αν μου έλεγε ότι είχε κερδίσει σε αγώνα κολύμβησης δεν θα με εξέπληττε!". Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, και ενώ έπαιζε γκολφ, έπεσε σε μια κατηφόρα. Όταν η σύζυγός του είδε πως δεν σηκώθηκε, έσκυψε και άρχισε να τον σκουντάει με αγωνία. Εκείνος τότε της είπε: "Ξάπλωσε δίπλα μου." Μετά από λίγο άνοιξε τα μάτια του. "Ξάπλωσε", είπε. Η κ. Abbott ανέφερε πως ακόμα και μια εβδομάδα πριν από τον θάνατό του εργαζόταν πάνω στη δεύτερη πράξη του "Pajama Game", έχοντας κατά νου το revival. Στην ηλικία των 106 ετών, παρευρέθηκε στο revival του "Damn Yankees"
Ο τρόπος με τον οποίο χειριζόταν τους ερμηνευτές έμεινε στην ιστορία ως "The Abbott touch". Αυτό το "άγγιγμα" έσωσε καταστροφές και δημιούργησε επιτυχίες. Η σχέση του με τους ηθοποιούς ήταν η εξής, στους μεθοδικούς έλεγε "Έχεις αγωνιστεί επιτυχώς σε τόσο δύσκολα θέματα, όπως το πως να παριστάνεις ότι είσαι ένα δέντρο σε πλήρη άνθιση, αλλά ποτέ δεν έμαθες να λες το τελικό t", ενώ στους ηθοποιούς που δεν είχαν μέθοδο θα έδινε λεπτομερείς οδηγίες άλλου τύπου, "Περπάτα εδώ, μέτρα ένα, δύο, τρία, τέσσερα, πες την ατάκα, μέτρα ένα, δύο, φίλα το κορίτσι, και μέτρα οκτώ, βγες απ' τη σκηνή." Όταν ένα ηθοποιός τον ρωτούσε "Ποιο είναι το κίνητρό μου", εκείνος απαντούσε "Η δουλειά σου".
Αυτό το άγγιγμα είχε και φρενήρεις ρυθμούς. Στις παραγωγές του Abbott οι άνθρωποι δεν στέκονταν άπραγοι, όλη την ώρα έκαναν κάτι. Οι πόρτες άνοιγαν και έκλειναν, οι αυλαίες ανέβαιναν και έπεφταν, όλα πήγαιναν γρήγορα. Ακόμη και στο παρασκήνιο η ζωή του ήταν μια παραγωγή. Πήγαινε στο σπίτι του από την πρόβα για να γράψει την επόμενη παράσταση, ή τελείωνε την παραγωγή ενός μιούζικαλ για να κάνει αμέσως ακρόαση για το επόμενο. Η ενέργεια και η αισιοδοξία του ήταν ίσως το ισοζύγιο στην εγκράτεια που χαρακτήριζε τη ζωή του. Στην αυτοβιογραφία του του 1963 με τίτλο "Mister Abbott" έγραψε "Με την παραμικρή ενθάρρυνση θα ξεκινήσω ένα βίαιο εγχείρημα στο όνομα της υγείας μου. Είμαι της γνώμης πως είναι ένας φίνος τρόπος να πάθεις νευρικό κλονισμό (η παραγωγή ενός μιούζικαλ). Πώς μπορεί άλλωστε κάποιος να απολαύσει οτιδήποτε στον μεγάλο αυτό κόσμο, αν όχι με έναν πονοκέφαλο ή ένα ευπαθές στομάχι;"
Ο George Abbott έκανε τη διαφορά στο λαμπερό κόσμο του Broadway όχι μόνο με την επαγγελματική του ταυτότητα, αλλά και με την "ιδιαιτερότητα" της προσωπικότητάς του. Όπως και ο ίδιος ομολογούσε, ήταν πουριτανός και απαιτητικός σε σχέση με τις συνήθεις προσωπικότητες του χώρου. Δεν κάπνιζε και δεν το ανεχόταν και στους άλλους. Σπάνια θα έπινε ένα ποτό, και ήταν συνέχεια μόνο με ένα κρασί στο δείπνο. Έτρωγε τρία σωστά γεύματα την ημέρα, και δεν είχε σχέση με το πρόχειρο φαγητό. Παρόλα αυτά, μία από τις πιο γνωστές συμβουλές του ήταν το "Πέρνα καλά και γύρνα σπίτι όταν είσαι κουρασμένος". Ο κύριος Abbott ήταν ακριβείς στα ραντεβού του, και έφτανε πάντα ντυμένος με καφέ ή γκρι κουστούμι και γραβάτα, την οποία δεν αποχωριζόταν ποτέ. Ήταν γνωστός για τον λακωνικό του λόγο. Έλεγε μόνο ό,τι ήταν απαραίτητο και ούτε λέξη παραπάνω. Τα έργα που ανέβαζε ήταν γι'αυτόν το παν, και δεν μπορούσε τίποτα να του σταθεί εμπόδιο.
Τον George Abbott κανείς δε φώναζε με το μικρό του όνομα. Ο ίδιος είχε πει πως αυτό ίσως είναι η μόνη του αποτυχία στο χώρο του θεάματος. "Δεν αισθάνομαι ούτε επίσημος ούτε τρομερός, αλλά υποθέτω ότι πρέπει να είμαι". Κάποτε ζήτησε από τον προστατευόμενό του Bobby Griffith να τον φωνάζει George, κι εκείνος του απάντησε "I certainly will, Mr. Abbott". Ο σεβασμός και η αγάπη στο πρόσωπο του προκάλεσαν τον Stanley Prager, έναν από τους πρωταγωνιστές του "Pajama Game", να αναφέρει πως θέλει να ονομάσει το πρώτο του παιδί Abbott Prage, προς τιμήν του σπουδαίου αυτού θεατρανθρώπου.
Αν και ο κ. Abbott έκανε εκατομμύρια στο θέατρο,
λέγεται ότι ήταν σχεδόν ο πιο "σφιχτός" άνθρωπος στο Broadway. Ένας ηθοποιός ανέφερε ότι η ιδέα του κ. Abbott για τη διασκέδαση ήταν να σε προσκαλέσει σε παιδικό εστιατόριο και να παραγγείλετε καφέ. Ο ίδιος, δε, αναγνώριζε ότι είχε καβούρια στις τσέπες του. Αυτό που δεν ομολόγησε ποτέ ήταν οι φιλανθρωπικές του πράξεις, και αυτό που δεν αναγνώρισε ποτέ ήταν πως αυτός, σαν "φύλακας άγγελος", υποστήριξε παραστάσεις όταν κανείς άλλος δε θα το έκανε. Ένα τέτοιο παράδειγμα ξέρουμε χάρη στην παραγωγή του "Pajama Game". Όταν ο Harold Prince, τότε υφιστάμενος στο γραφείο του Abbott, ήθελε να κάνει την παραγωγή του "Pajama Game," δυσκολευόταν να βρει χρηματοδότη, γιατί κανένα από τα ονόματα που θα δούλευαν για αυτό δεν ήταν συνδεδεμένα με τις ως τότε παραγωγές. Ο Bob Fosse χορογράφος, o Richard Adler συνθέτης, και η 20 ετών Shirley Maclaine ήταν μια από τις χορεύτριες, όλοι τότε άγνωστοι. Τελικά ήταν ο κύριος Abbott που χρηματοδότησε το έργο. Όταν ο ηθοποιός Stanley Prager κλήθηκε ενώπιον της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής για τις Αντί-αμερικανικές Δράσεις, κατά τη διάρκεια της εποχής του McCarthy, για να απαντήσει σε ερωτήσεις σχετικά με την κομμουνιστική διείσδυση στη Show Business, η απόλυση του από "Pajama Game" θεωρήθηκε από όλους σίγουρη. Παρόλα αυτά, ο George Abbott διάλεξε αυτήν τη στιγμή για να υπογράψει μαζί του μακροπρόθεσμη σύμβαση.
Τα νεανικά χρόνια...
Ο George Abbott από μικρό παιδί ήταν ένας δεινός ψεύτης! Αργότερα συνειδητοποίησε πως "αυτή η τάση για φαντασία ήταν κάτι που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να κερδίσει χρήματα". Από την ηλικία των 11 ετών δουλεύει ως ταχυδρόμος της Western Union, μεταφέροντας μπύρες στα σπίτια με τα κόκκινα φανάρια. Αργότερα, τα καλοκαίρια δούλευε σε ένα ράντσο, πράγμα που τον έκανε σε όλη του τη ζωή να υπενθυμίζει στους ανθρώπους πως ήταν κάποτε ένας κανονικός καουμπόι. Το ύψος του ήταν 1,88, και στα εφηβικά του χρόνια περπατούσε καμπουριάζοντας για να δείχνει μικρότερος. Ευτυχώς η εκπαίδευση του στη στρατιωτική ακαδημία του άλλαξε στάση σώματος αλλά και στάση ζωής, καθώς τον απομάκρυνε από την τάση προς τη νεανική εγκληματικότητα. Καθώς η οικογένεια του μετακομίζει στη Νέα Υόρκη, κοντά στο Μπάφαλο, ο νεαρός George έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με το θέατρο. Μετά την αποφοίτησή του από το Πανεπιστήμιο του Rochester αποφασίζει να γραφτεί σε δραματική σχολή.
Ταυτόχρονα παρακολουθεί μαθήματα συγγραφής στο Harvard, και το 1912 κερδίζει βραβείο αξίας 100 δολαρίων για το έργο του "The Man in the Manhole." Μέχρι το 1913, ο κ. Abbott σκέφτηκε ότι ήταν έτοιμος να κατακτήσει το Broadway , αλλά απορρίφθηκε πολλές φορές. Πήρε τελικά μια δουλειά ως μεθυσμένος νεαρός φοιτητής στο "The Misleading Lady", και με πριγκιπικό μισθό 45 δολάρια την εβδομάδα πίστευε ότι θα μπορούσε τελικά να παντρευτεί την εδώ και 5 χρόνια εκλεκτή της καρδιάς του, Ednah Levis. Όμως η δουλειά δεν ήταν σταθερή. Έτσι λοιπόν χρειάστηκε να περάσουν δύο χρόνια για να προσληφθεί από τον John Golden ως το αγόρι για όλες τις δουλειές του γραφείου, βοηθός σκηνοθέτη, συνεργάτης θεατρικού συγγραφέα. Ο μισθός του έγινε 15 δολάρια την εβδομάδα, και η ζωή του στη Νέα Υόρκη άρχισε να αλλάζει.
Το 1923 επιλέχθηκε ως ένας από τους 10 καλύτερους καλλιτέχνες της χρονιάς χάρη στο ρόλο ενός καουμπόι στην παράσταση "Zander the Great". Σύντομα η εμπλοκή του στην επανεγγραφή σεναρίων τον οδήγησε στην παραγωγή. Το 1926 είχε την πρώτη του επιτυχία με το Broadway. Από το 1927 κιόλας ξεκίνησε στις συνεργασίες του να ανακαλύπτει ονόματα που αργότερα στο θέατρο θα είχαν να δώσουν πολλά, όπως ο Paul Muni και η Helen Hayes. Όταν σταμάτησε ο βωβός κινηματογράφος, ο George Abbott μπήκε στο Hollywood, και μεταξύ του 1928 και 1958 δούλεψε σε 11 ταινίες, μεταξύ των οποίων "All Quiet on the Western Front" και οι κινηματογραφικές εκδοχές των "Where's Charley," "The Pajama Game" και "Damn Yankees." Πάντα όμως ήθελε να επιστρέψει στο Broadway. Στην αυτοβιογραφία του έγραψε: "Το Hollywood ζηλεύει το Broadway γιατί είναι καλύτερο, και το Broadway ζηλεύει το Χόλιγουντ γιατί είναι πλουσιότερο". Για περισσότερο από μισό αιώνα, ξεκινώντας από το 1920, δεν υπήρξε σχεδόν κανένα έτος που ο George Abbott δεν είχε τουλάχιστον μία παραγωγή στο Broadway. Μερικές φορές, μάλιστα, ήταν ακόμα και πέντε ταυτόχρονα.
Ο ίδιος ήταν παντρεμένος 3 φορές και είχε αποκτήσει μια κόρη από τον πρώτο του γάμο.
