Gene Kelly, ο μύθος!

Gene Kelly

Ο Gene Kelly, με πλήρες όνομα Eugene Curran Kelly (γεννήθηκε 23 Αυγούστου 1912 στο Πίτσμπουργκ της Πενσυλβανίας των Η.Π.Α, και πέθανε 2 Φεβρουαρίου 1996 στην Καλιφόρνια) είναι αμερικανός χορευτής, ηθοποιός, χορογράφος και σκηνοθέτης, που το αθλητικό του στυλ χορού, σε συνδυασμό με τις τεχνικές του κλασικού μπαλέτου, μεταμόρφωσαν το μιούζικαλ κινηματογράφου και άλλαξαν κατά πολύ την αντίληψη του αμερικάνικου πλήθους για τους άνδρες χορευτές.

Ένα από τα 5 παιδιά ενός υπαλλήλου δισκογραφικής εταιρείας και μίας πρώην ηθοποιού, ο Kelly ονειρευόταν να γίνει αθλητής, αλλά η μητέρα του τον κατηύθυνε στον χορό. Σπούδασε μπαλέτο και άλλα είδη χορού. Ο Kelly σπούδασε δημοσιογραφία στο Pennsylvania State College και οικονομικά στο University of Pitsburg, αλλά η έλξη για την τέχνη αποδείχθηκε πολύ δυνατή για να αντισταθεί. Περιόδευσε στο Vaudville με τον αδερφό του τον Fred (αργότερα σκηνοθέτης θεάτρου και τηλεόρασης), και για αρκετά χρόνια έτρεχε επιτυχημένα μια σχολή χορού στο Πίτσμπουργκ.

Το 1938 μετακόμισε στην Νέα Υόρκη, και κέρδισε ένα ρόλο ως μέρος του chorus στο Leave It to Me του Cole Porter. Την επόμενη χρονιά επιλέχθηκε για τον ρόλο του Harry the Hoofer στο The time of Your Life του William Saroyan, που κέρδισε και βραβείο Πούλιτζερ, και το 1940 έφτασε να θεωρείται σταρ όταν είχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο δραματικό μιούζικαλ Pal Joey των Richard Rodgers και Lorenz Hart. Το έργο το είδε ο παραγωγός ταινιών David O.Selznick και πρόσφερε στον Kelly ένα συμβόλαιο στο Hollywood, και ο Kelly δέχτηκε. Πριν αφήσει την Νέα Υόρκη, ο Kelly χορογράφησε το πετυχημένο μιούζικαλ Best Foot Forward (1941).

ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΩΝ 40's: COVER GIRL, ANCHORS AWEIGH, THE PIRATE, ON THE TOWN

Ο Kelly έκανε το ντεμπούτο του στις ταινίες απέναντι στην Judy Garland στo For me and my Gal (1942), και κατευθείαν μάγεψε το κοινό με το ανάλαφρο παίξιμό του και τον αυθόρμητο αθλητικό τρόπο του να χορεύει. Έπρεπε να δανειστεί στην Columbia Pictures και να συμπρωταγωνιστήσει με τη Rita Hayworth στο μιούζικαλ Cover Girl (1944) για να δείξει το δικό του καλλιτεχνικό όραμα στην μεγάλη οθόνη. Μέχρι τότε υπήρχαν 2 βασικά είδη μιούζικαλ στον κινηματογράφο: αυτό του Busby Berkeley που ήταν φαντασμαγορικό, απρόσωπο και γεμάτο απαστράπτουσες κοπέλες, και αυτά του Fred Astaire που ήταν πιο θεατρικά. Ο Kelly ένωσε το χάσμα αυτών των 2 με το νούμερο του Alter ego στο Cover girl, στο οποίο με την βοηθεία πολύ καλά συγχρονισμένων ειδικών εφέ έκανε έναν διαγωνισμό χορού με τον εαυτό του. Εισήγαγε άλλη μία καινοτομία στον Anchors Aweigh, όπου χόρεψε με έναν ποντίκι κινουμένων σχεδίων, τον Jerry (Tom and Jerry), και στο The Pirate(1948) βλέπουμε την πρώτη από τις πολλές χορογραφίες του με μπαλέτο, όπου έκανε τολμηρή μίξη από σόλο χορό, μαζική κινητικότητα, “offbeat” γωνίες κάμερας και έντονα χρώματα ώστε να πει μια ιστορία με οπτικούς όρους. O Kelly έπαιξε και αρκετούς δραματικούς ρόλους εκείνη την περίοδο, με πιο αξιοσημείωτο τον Ντ'Αρτανιάν στους Τρεις Σωματοφύλακες (1948). Το On the Town σκηνοθετήθηκε από τον Κέλλυ και τον πολλά χρόνια συνεργάτη του Stanley Donen, με έναν αξέχαστο εναρκτήριο νούμερο εξ ολοκλήρου γυρισμένο στους δρόμους της Νέας Υόρκης.

ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΩΝ 50's: An American in Paris, Singin' In The Rain, Brigadoon

O Kelly θριάμβευσε περαιτέρω 2 χρόνια αργότερα με το βραβευμένο με Oscar An American in Paris. Κορύφωση του είναι ένα καταπληκτικό χορευτικό 13 λεπτών, και η ταινία κρίθηκε κατευθείαν από κοινό και κριτικούς σαν ένα αριστούργημα του Kelly. Μέχρι όμως τα μέσα των 70's η φήμη του θα επισκιαστεί από το Singin' In the Rain της επόμενης χρονιάς (1952). Με την τέλεια ισορροπία μεταξύ τραγουδιού, χορού, κωμωδίας και ρομάντζου, το Singin' In the Rain θεωρείται πλέον μία από τις καλύτερες ταινίες μιούζικαλ που έχουν γίνει ποτέ. Το επόμενό του μιούζικαλ, το Brigadoon, με σκηνοθέτη τον Vincente Minneli, δεν υπήρξε ιδιαίτερα επιτυχημένο. Η απόφαση του Kelly να μην κρατήσει την χορογραφία από το ανέβασμα του έργου στο Broadway και να φτιάξει δικιά του για τη cinemascope μορφή της ταινίας αποδείχτηκε αμφιλεγόμενη.

Ο Kelly σκηνοθέτησε μαζί με τον Donen και πρωταγωνίστησε στο It's Always fair Weather, μια συνέχεια του On the Town, το οποίο έδειξε την ευρηματικότητα του Kelly στις χορογραφίες για cinemascope. Ισότιμα αξιοσημείωτη ήταν η πρώτη του απόπειρα να σκηνοθέτησει μόνος το Invitation to the Dance, το οποίο γυρίστηκε το 1952 αλλά προβλήθηκε το 1956. Αλλά όσο περνούσε η δεκαετία του '50, τόσο το είδος του μιούζικαλ είχε αυξανόμενο κόστος παραγωγής, με τις αποδοχές όλο και να μειώνονται. Έτσι, η καριέρα του Kelly έχασε την ορμή της, παρά τις αρκέτες εμφανίσεις του σε δραματικές ταινίες, όπως το Crest of the Wave.

Μετέπειτα Ταινίες

Αφού είχε μια πολύ καλή δραματική ερμηνεία στον Inherit the Wind, ο Kelly σκηνοθέτησε το Gigot, μια ιστορία στο Παρίσι, με τον πρωταγωνιστή Jackie Gleason στον ρόλο ενός μουγγού που παίρνει υπό την προστασία του ένα άστεγο παιδί. O Kelly επίσης σκηνοθέτησε την κωμωδία A guide for the Married Man(1967), στο οποίο πρωταγωνιστούσε ο Walter Matthau. Την ίδια χρονιά ο Kelly γύρισε στη Γαλλία να παίξει έναν αμερικανό πιανίστα για το Les Demoiselles de Rochefort. Το Hello, Dolly! το 1969 ήταν η διασκευή του Kelly στη επιτυχία του Broadway, με τους Barbra Streisand, Matthau και Louis Armstrong. Σκηνοθέτησε την κωμωδία/western The Cheyenne Social Club με τους Jane Fonda και James Stewart ως 2 καουμπόις που κληρονομούν τη διεύθυνση ενός πορνείου. Η τελευταία σκηνοθεσία του Kelly ήταν το 1976 στο Thats Entertainment Part 2 (1976), τη συνέχεια του πρώτου του 1974. Η τελευταία ταινία όπου έπαιξε ο Kelly ήταν το Xanadu, ένα μιούζικαλ με την Olivia Newton-John. Πριν την συνταξιοδότηση, οι τελευταίοι του ρόλοι ήταν στις μίνι σειρές North and South(1985) και Sins(1986).

Τις τελευταίες 3 δεκαετίες της ζωής του ο Kelly έλαβε δεκάδες βραβεία και επαίνους, μεταξύ αυτών το γαλλικό Legion of Honour για την χορογραφία του στο Pas de Deux για την όπερα του Παρισιού, και το Life Achievement Award από το American Film Institute.

Επιμέλεια Γιώργος Χουσάκος