10 εμβληματικά χορευτικά νούμερα του Broadway

Ποια χορευτικά μιούζικαλ έχουν κολλήσει στο μυαλό σας για μέρες – ή ακόμα και χρόνια – από την πρώτη φορά που τα είδατε;

Ακολουθεί η δική μας συλλογή των πιο αξέχαστων χορευτικών μιούζικαλ που έχουμε δει!

Υποκριτική, τραγούδι, χορός! Με κάποιον τρόπο η κίνηση έχει καταταχθεί τρίτη στο σύμπαν της τριπλέτας των ερμηνευτών του μιούζικαλ. Άσε που κάποια μιούζικαλ πλέον δεν έχουν καν χορό! Το αντίθετο βέβαια θεωρούνταν φυσιολογικό. Τον χορό ερχόσουν να απολαύσεις. Μάλιστα, υπάρχει το κλισέ πως οι επιχειρηματίες, κουρασμένοι μετά τη δουλειά, είχαν την ανάγκη να βγουν να ξεσκάσουν, χαζεύοντας τα καλλίγραμμα πόδια των χορευτριών. Και φυσικά πολύ πίσω στο χρόνο, μπορείς να βρεις τις ρίζες του θεάτρου στις λατρευτικές και διάφορες άλλες τελετές των φυλών. Δεν αναπολώ κάποια από αυτές τις περιόδους. Αλλά αυτό που σήμερα είναι το μιούζικαλ είναι η ένωση θεάτρου, μουσικής και χορού, ώστε να πουν μια ιστορία.

Ευτυχώς, ο συνεχώς διευρυνόμενος σύγχρονος ορισμός του μουσικού θεάτρου έχει χώρο για όλα τα είδη έκφρασης, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων που βασίζονται σε κίνηση/χορό. Πράγματι, η επιτυχία του 1996 Bring In 'Da Noise, Bring In 'Da Funk έγινε γνωστό για τις χορογραφίες του, και πολλά νεότερα έργα όπως το Spring Awakening και το Movin’ out συνέχισαν να διευρύνουν τον ορισμό. Μπορούμε να πούμε ότι, ανεξάρτητα από το πώς εξελίσσεται ο χορός του Broaway (ή καλύτερα, λόγω του πώς εξελίσσεται ο χορός του Broadway) θα συνεχίσει να αποτελεί το σήμα κατατεθέν του μουσικού θεάτρου για αιώνες.

10. "Turkey Lurkey Time",

από το Promises, Promises

Η δημοφιλής επιτυχία του 1968 των Burt Bacharach, Hal David και Neil Simon είχε ένα φινάλε πρώτης πράξης που άφησε εποχή. Το περιέλαβαν επετειακά στην ταινία "Camp", καθώς και στο "Glee" και σε ένα ξεκαρδιστικό μα και χαριτωμένο βίντεο YouTube από τον Matt Steele. Σε όλες τις επανεκτελέσεις των αρχικών backbends της McKechnie, βλέπουμε το ανεξίτηλο σημάδι της εμπνευσμένης χορογραφίας του Michael Bennett.

9. "Slap That Bass", από το Crazy For You

Η Susan Stroman πέρασε τα τελευταία 15 χρόνια ως η καλύτερη σκηνοθέτης-χορογράφος του Μπρόντγουεϊ, καθώς ήταν και πίσω από την τεράστια επιτυχία του Mel Brooks, The Producers, εκτός από πολλές άλλες παραγωγές. Η "Stro", όπως είναι το τρυφερό της παρατσούκλι στο θέατρο, ξεκίνησε την καριέρα της και έγινε πασίγνωστη ως χορογράφος και, πράγματι, το καλύτερο έργο της μέχρι σήμερα ίσως είναι το συναρπαστικό ανέβασμά της του "νέου Gershwin Musical" του 1992 "Crazy For You". Σε μια παραγωγή που κινήθηκε μαγευτικά από την αρχή έως το τέλος, το αξέχαστο αποκορύφωμα ήταν ίσως η έξυπνη χορογραφία της Stroman στο "Slap That Bass", με τους άντρες να παίζουν τις γυναίκες όπως το ομώνυμο όργανο κοντραμπάσο, με χορδές και απ’όλα!

8. "The Hot Honey Rag", από το Chicago

Τι μας μένει να πούμε για το συναρπαστικό τζαζ μπαλέτο του Bob Fosse "The Hot Honey Rag"; Στο τέλος του Chicago, μετά το τελευταίο τραγούδι της βραδιάς «Nowadays», οι δύο πρωταγωνίστριες ξεκινούν έναν περίπλοκο χορό, που εκτελείται σε περίπλοκο συντονισμό, αλλά πάντα με κάποιον τρόπο επιδεικνύονται οι ξεχωριστές προσωπικότητες των δύο σταρ. Είναι τόσο αγαπητό στο κοινό αυτό το νούμερο, που έχει γίνει επανεκτέλεση του σχεδόν σε κάθε τελετή απονομής βραβείων και τηλεοπτικών εκπομπών για δεκαετίες.

7. "Bottle Dance",

από το Fiddler On The Roof

Ο θρυλικός Jerome Robbins έγινε γνωστός όχι μόνο για τα κλασσικά gravitas που εισήγαγε σε μιούζικαλ όπως τα On The Town και West Side Story, αλλά και για την ευελιξία του στη δημιουργία μουσικής μαγείας σε μια μεγάλη ποικιλία δραματικών πλαισίων. Για παράδειγμα, το "Bottle Dance" από το Fiddler On The Roof, το οποίο συνδύαζε την ακρίβεια του μπαλέτου με την αυθεντικότητα του Klezmer με τέτοιο τρόπο ώστε να δημιουργήσει μια διαχρονική στιγμή χορού για το Broadway, και για πάντα εμβληματική του αγαπημένου αυτού μιούζικαλ Fiddler.

6. "Hello, Dolly!", από το Hello, Dolly!

Δεν τα φτιάχνουν πια όπως το Hello Dolly! Μετά την επανάσταση του ροκ εν ρολ, παραστάσεις σαν το Hello, Dolly! άρχισαν να θεωρούνται παλαιικές. Η κορυφαία επανέκδοση του τραγουδιού του Louis Armstrong μάλλον ήταν η τελευταία στιγμή δόξας αυτού του ξεχασμένου πλέον είδους μιούζικαλ. Από την άλλη, ό,τι είναι παλιό, μπορεί να γίνει ξανά καινούργιο, μέσα στον συνεχώς διευρυνόμενο όρο του Μιούζικαλ, που έχει ποικιλομορφία. Είναι θέμα χρόνου η επιστροφή του Hello, Dolly!.

5. "Shall We Dance?", από το The King And I

Άλλο ένα χορευτικό νούμερο του Jerome Robbins που έπρεπε να βρίσκεται σε αυτή τη λίστα είναι από τη δεύτερη πράξη του The King and I το «Shall we dance?». Φήμες λένε πως ο Ken Watanabe και η Kelli O’Hara μαγέυουν με τη χημεία τους στην αναβίωση του έργου από τον Bartlett Sher στο Linkoln Centre Theater. Δεν μας εκπλήσσει βέβαια αυτό, διότι το ίδιο ισχύει για κάθε στιγμή που έχει χορέψει ένα ζευγάρι αυτό το τραγούδι, από τότε που οι Gertrude Lawrence και Yul Brynner το χόρεψαν για πρώτη φορά το 1951. Βλέπεις μια γυναίκα με φουντωτή φούστα και έναν άντρα σαν βασιλιά και ξέρεις πως όπου να ‘ναι αρχίζει η πόλκα.

4. "Big Spender", από το Sweet Charity

Όταν σκέφτεσαι σέξυ μιούζικαλ, σκέφτεσαι Bob Fosse. Παρόλο που έχει φύγει από τη ζωή σχεδόν 30 χρόνια, κανείς δεν έχει πλησιάσει τη δημιουργία τέτοιας ατμόσφαιρας ερωτικής που εκείνος δημιούργησε σε κάθε χορογραφία του. Το απότελεσμα αυτού είναι να συνεχίζουμε να αναβιώνουμε και να γιορτάζουμε τη δουλειά του, συχνά δε αναδημιουργώντας την αχτύπητη πρωτότυπη χορογραφία του. Μια από της μεγαλύτερες επιτυχίες του – και ίσως η παράσταση που παγίωσε το ξεχωριστό του στυλ – είναι το Sweet Charity, το οποίο έκανε εμβληματικό το σημάδι του με την αποπλανητική χορογραφία του κλασσικού Big Spender.

3. "Prologue", από το West Side Story

Ακόμα ένα νούμερου του Jerome Robbins που φαίνεται να χαρακτηρίζει το Broadway είναι το «Prologue» από το West Side Story. Ήταν ανήκουστο τότε για χαρακτήρες από γκέτο να είναι στη σκηνή, πόσο μάλλον να πραγματοποιούν περίτεχνες κινήσεις μπαλέτου, όμως το Robbins χρησιμοποίησε τολμηρά αυτό το στυλ για να πει την ιστορία του σε τραγούδι. Από τις πρώτες εναρκτήριες συγχορδίες του Leonard Bernstein δεν υπάρχει αμφιβολία πως το πείραμα του Robbins ήταν μια εκπληκτική επιτυχία. Ακόμα και η σταθερή εικόνα των Sharks να πετούν στον αέρα αμέσως φωνάζει West Side Story, και πραγματικά, φωνάζει μιούζικαλ γενικότερα.

2. "Audition", από το 42nd Street

Άλλος ένας θρίαμβος του Gower Champion – και ο τελευταίος της μακράς καριέρας του (πέθανε θρυλικά την βραδιά της πρεμιέρας!) – το 42nd Street σήκωσε την αυλαία και οροφή με “έκρηξη”. Η παράσταση ξεκίνησε με την αυλαία να σηκώνεται τόσο ώστε να αποκαλύπτει ένα πλήθος χορευτών από τα γόνατα και κάτω σε μεγάλες σειρές να χορεύουν κλακέτες, που είχε ως αποτέλεσμα, φυσικά, τρελό χειροκρότημα. Η ίδια η ιδέα του Μιούζικαλ είναι συνυφασμένη με τις κλακέτες, που δεν έχουν παρουσιαστεί πιο εκθαμβωτικές από το τραγούδι του Champion «Swan» στην έναρξη του. Θέλεις κλακέτες; Θέλεις χορό; Θέλεις Μιούζικαλ; Μην ψάχνεις αλλού! Εδώ είναι!

1. "One", από το A Chorus Line

Τέλος, δεν υπάρχει χορευτική στιγμή περισσότερο ταυτισμένη με το broadway από την μοναδική αίσθηση «One» από το A Chorus Line. Η επιτυχία του 1970 (και του 1980!), που κέρδισε βραβείο Πούλιτζερ, ήταν ένα μιούζικαλ για τα μιούζικαλ με τέτοιο τρόπο που ήταν τελικά για τη ζωή, για όλους. Αυτή η παράσταση άγγιξε πολύ κόσμο με έναν γεμάτο νόημα τρόπο, και όταν ο θίασος, στο φινάλε, δημιουργεί αυτή τη λαμπερή χρυσή γραμμή καθώς η ορχήστρα ξεκινούσε το «One», η συνεισφορά του σκηνοθέτη – χορογράφου Michael Bennett στο μουσικό θέατρο αναδύθηκε πλήρως, και δεν μαράθηκε ποτέ. Δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι αυτό το τραγούδι προστέθηκε στο έργο τελευταία στιγμή.

Επιμέλεια Δέσποινα Χουζούρη

Πηγή: www.playbill.com